Selecteer een pagina

Mijn uitzicht is mijn motief. Ik kijk en sta versteld. Hoe deze sensatie omzetten in beeldtaal. Structuur en licht. De wereld is in detail. De totaliteit is niet pakbaar. De dingen zijn voortdurend in gesprek met elkaar. Onverstaanbaar schreeuwen zij dreigend epische gedichten. Adembenemende schitteringen. Wervelende wereld van licht. Onbegrijpelijk moment van verbijstering. Zoveel schoonheid vitaliteit kracht en onzekerheid. Oneindige beeldenstroom. Er is geen houvast in een punt zonder de totaliteit teniet te doen. Een blik is een gebeurtenis. Concert van over elkaar tuimelende beelden. Ruisende concerten van onbestemde ritmes, ‘nooit stilte’ en geur. Fragmenten van ongrijpbare werelden zichtbaar maken. Flitsend, stralend, schietend, onbepaald in duizelingwekkend lege ruimte. Uitdrukkingsmiddelen, uitdrukkingsmogelijkheden en beeldtaal ontwikkelen. Vanuit niets en duisternis groeien intuïtief geconstrueerde beelden. Omzetting uit onzekerheid, uit chaos en niet-weten. Verborgen beeld verschijnt als herinnering of ‘idee’. Parallelwerkelijkheid maatloos en tijdloos, gebeurtenis in psychische ruimte.

 ‘Je kunt je midden in het drukste gewoel bevinden, maar plotseling valt je oog op het spel van een of ander ding dat door God en iedereen verlaten is – en dan kun je je er niet meer van losmaken?! Plotseling word je door zijn geringe hoeveelheid Zijn gedragen als een veer, die van alle zwaarte en krachten bevrijdt in de wind zweeft?!’

‘je vergeet soms te kijken en te luisteren, en het spreken vergaat je helemaal. En toch voel je juist in zulke minuten dat je een ogenblik tot jezelf bent gekomen.’

‘Dat het is alsof je over een groot spiegelend watervlak uitkijkt: het oog gelooft het donker te zien, zo licht is alles, en aan de overkant op de oever lijken de dingen niet op de aarde te staan, maar zweven in de lucht met een ragfijne overduidelijkheid die bijna pijn doet en verwart. Er ligt evenzeer een verheviging als een verlorengaan in die indruk besloten. Je bent met alles verbonden en kunt nergens bij. Jij staat hier en de wereld staat daar, superindividueel en superconcreet, maar dat allebei bijna pijnlijk duidelijk, en wat die anders vermengde elementen scheidt en verbindt is een onduidelijk blinken, een overstromen en uitwissen, een uit- en inzwaaien. Gij drijft als de vis in het water of als de vogel in de lucht, doch er is oever noch tak, er is niets dan dit drijven!’

[…] ‘zij zullen jou antwoorden dat de laatste die zulke ervaringen geschilderd heeft, Van Gogh was. Misschien zullen zij ook in plaats van een schilder de gedichten van Rilke noemen; maar over het algemeen geven zij de voorkeur aan Van Gogh’, […]  ‘Der Mann ohne Eigenschaften’, Robert Musil.